Jeroen van Nunen

Ik ben Tonpraat verslaafde.

Vroeger als klein manneke, zat ik samen mee ons vader, zondags smorgens na de Brabantse kampioenschappen, al te wachten tot de tonpraters op de radio kwamen. Om ze dan daarna op te nemen op een cassette bandje, en dan -tig keer na te luisteren én na te spelen.

Later zijn we diverse tonpraat avonden en toernooien gaan bezoeken.

In 2004 werd ik benaderd door een vriend met de vraag of ik samen met hem eens mee wilde doen op de plaatselijke tonpraat avonden in het dorp.

Er is geen betere manier om samen met een ervaren tonprater voor het eerst het podium op te gaan.

Na een paar jaar samen werd het eens tijd om het  alleen te gaan proberen.

En als dat dan lukt en je krijgt goede reacties van het publiek, dan begint de verslaving. Maar als de reacties buiten het dorp dan ook zo goed zijn wordt de verslaving alleen maar erger.

Ik hoop dat ik mijn hobby nog lange tijd uit mag voeren.

De typetjes die ik speel zijn herkenbaar voor iedereen, van jong tot oud.